Τον Οκτώβριο του 1927 ο νεαρός τότε Νίκος Καζαντζάκης επισκέπτεται τη Ρωσία, προσκεκλημένος της ρωσικής κυβέρνησης, για τον εορτασμό των δέκα χρόνων απο την Οκτωβριανή επανάσταση.
Τον Ιανουάριο του 1928 σε ομιλία του στην Αθήνα αναφέρθηκε στις εντυπώσεις του απο το ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση, μια ομιλία που προκάλεσε τη σύλληψη του. «Δύο είναι οι μεγάλοι κίντυνοι που απειλούν τη Σοβιετική Ρωσία», έλεγε σε εκείνη την περίφημη ομιλία του στις 11 Ιανουαρίου 1928. «Ο ένας είναι εσωτερικός: οι νέες αστικές τάξεις που σχηματίζονται κάτω από την προστασία της Νέας Οικονομικής Πολιτικής. Κουλάκοι, Νέπμαν, γραφειοκράτες. Ο άλλος κίντυνος είναι εξωτερικός: ο παγκόσμιος πόλεμος».
Στο ταξιδιωτικό βιβλίο που έγραψε με τις εμπειρίες του απο τη χώρα, όπου εύλογα δεσπόζει η Ρωσική Επανάσταση, ο συγγραφέας συγκέντρωσε, όπως ο ίδιος λέει στον πρόλογό του, ό, τι είδε, ό, τι στοχάστηκε και ένιωσε στην απέραντη χώρα, στα εξωτικά της τοπία, στις “βουερές πολιτείες”, στα “καταχιόνιστα χωριά” και στις “έρημες στέπες” της.
Στη Ρωσία ο Νίκος Καζαντζάκης δεν υπήρξε απλός περαστικός ταξιδιώτης. Οσμίστηκε τον ιδρώτα και το αίμα των ανθρώπων της, μοιράστηκε το δάκρυ, την αγωνία αλλά και την ανάτασή τους, αφουγκράστηκε την καρδιά τους, άφησε τη δική του να συντονιστεί μαζί της, υποκλίθηκε στον αγώνα τους για ένα πανανθρώπινα καλύτερο αύριο, φώναξε μαζί τους, εξέφρασε τις αντιρρήσεις και τις επιφυλάξεις του. Αντίκρισε, με σάρκα και οστά, το πνεύμα της εποχής του. Αλλά και προσέγγισε τον “Αόρατο”, “την κοσμογονική Δύναμη”.
Γράφει:
«Νιώθεις, σε τριγυρίζουν εδώ, στη Ρουσία, οι τυφλές δυνάμεις που δημιουργούν το μάτι και το φως”. Μετά από μια τέτοια οδύσσεια, ζητάει από τον αναγνώστη να επιστρατεύσει όχι μόνο τη λογική, αλλά και “την κίνηση του σπλάχνου του”, την εσώτερη ορμή του ν’ αλλάξει τον κόσμο»
