ΕΚΤΑΚΤΟ: ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η ηθοποιός Νατάσα Σφενδυλάκη διαβάζει ένα ασυνήθιστο, ιμπρεσιονιστικό ποίημα του σύγχρονου Ρώσου ποιητή Νταβίντ Σαμόϊλοφ (1920-1990) Ρεμπώ στο Παρίσι, γραμμένο το 1958, τη χρονιά που δημοσιεύτηκε η πρώτη του συλλογή. Φέτος γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννηση το Νταβίντ Σαμόϊλοφ (Κάουφμαν), που ανήκει στη γενιά των ποιητών, οι οποίοι έζησαν τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στην πρώτη γραμμή του μετώπου, και τα 70 χρόνια της ζωής του συμπίπτουν απολύτως με την ιστορία της χώρας του, της Σοβιετικής Ένωσης, με την αρχή και τη δύση της. Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 1990, στην Εσθονία, ακόμα Σοβιετική Δημοκρατία, αμέσως μόλις ολοκλήρωσε την ομιλία του στην επετειακή βραδιά, αφιερωμένη στον Πάστερνακ.
Ρεμπώ στο Παρίσι
Τα πρωινά πάνε στα πάρκα
μοναχικές μοχθηρές γριές,
κι αργόσχολοι εισοδηματίες
στα παγκάκια εφημερίδες διαβάζουν.
Είναι ζεστά, ρόδινα και υγρά,
κι η αγουροξυπνημένη πόλη
μοιάζει με μάγουλα παιδιών.
Στις κεραμιδί πλατείες νερό
εκτοξεύουν τα συντριβάνια
και οι ίσκιοι κι ο ήλιος
χαράζουν τα κουρεμένα γκαζόν.
Το πρωί εκείνο απ’ το πάρκο περνούσε
ένας εύθυμος κοκκινομάλλης νέος
με κιτρινοπράσινο πουκάμισο.
Ένα άλογο τον ακολουθούσε,
ένα όμορφο άλογο, όπως όμορφα
μπορούν να’ ναι μόνο τα άλογα –
ροζ και γαλάζιο άλογο,
σαν το εσώρουχο δεσποινίδας,
λαιμός σαν χέρι μπαλαρίνας
αφτιά – σαν φύλλα ευαίσθητα,
ρουθούνια σαν γκρίζο βελούδο
και μάτια – Ασιάτισσας δούλας.
Καθώς προχωρούσε, ο νέος
αγόραζε γκαζόζα με σιρόπι,
και το πάλλευκο άλογό του
παρατηρούσε, πως στο ποτήρι
κατεβαίνει σιρόπι με όζον.
Κάποια στιγμή βαρέθηκε
Πίσω απ’ τον νέο να τρέχει,
Και πήγε προς το παρτέρι,
Με την οπλή παρτέρι πατώντας,
Άρχισε να τρώει λουλούδια,
Διαλέγοντας τα ομορφότερα.
– Ουστ! φώναξαν οι εισοδηματίες.
– Ουστ! ούρλιαξαν οι γριές,
– Ένα άλογο παραβιάζει
Τους κανόνες δημόσιας τάξης!
Τίποτα δεν είπε το άλογο,
Μόνο έριξε βλέμμα θλιμμένο
Ακολουθώντας τον νέο.
Τίποτα άλλο δε συνέβη,
μόνο βόλταρε ένας νέος,
κι ένα άλογο τον ακολουθούσε…
Αυτούς τους παράξενους στίχους
Αφιερώνω σε σένα και σε μένα.
Εμείς στα θαύματα δεν πιστεύουμε,
Γι’ αυτό και δε μας συμβαίνουν…
Το ποίημα «Ρεμπώ στο Παρίσι» του Νταβίντ Σαμόϊλοφ ακούγεται στα ελληνικά σε μετάφραση της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια .