ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Νίκος Καραθάνος διαβάζει το έβδομο ποίημα από τον κύκλο Τα Αλεξανδρινά τραγούδια του Μιχαήλ Κουζμίν (1872-1936), με το οποίο ο ποιητής κλείνει την ενότητα Ο Ερωτας. Το πιο «καβαφικό» ποίημα του Κουζμίν, το αγαπημένο της Άννα Αχμάτοβα, η οποία, όπως και ο ήρωας του Κουζμίν, είχε αυτή την σπάνια δύναμη να μην έχει τίποτα και να έχει τα πάντα
Αν ήμουν αρχαίος στρατηλάτης,
θα κατατρόπωνα την Αιθιοπία και τους Πέρσες,
θα εκθρόνιζα τον Φαραώ,
θα έχτιζα πυραμίδα,
ψηλότερη του Χέοπα,
και θα γινόμουν
ο διασημότερος της Αιγύπτου.
Αν ήμουν επιδέξιος κλέφτης,
θα λήστευα τον τάφο του Μυκερίνου,
θα πούλαγα τα πετράδια στους αλεξανδρινούς Εβραίους,
θα αγόραζα γη και μύλους,
και θα γινόμουν
ο πλουσιότερος της Αιγύπτου
Αν ήμουν ο δεύτερος Αντίνοος,
που πνίγηκε στον ιερό Νείλο,
θα τρέλαινα όλους με την ομορφάδα μου,
θα μου αφιέρωναν ναούς
και θα γινόμουν
ο δυνατότερος της Αιγύπτου.
Αν ήμουν μεγάλος σοφός,
θα σπαταλούσα όλο το χρήμα μου,
θα απαρνιόμουν θώκους και αξιώματα,
θα φύλαγα τα ξένα περιβόλια
και θα γινόμουν
ο ελευθερότερος της Αιγύπτου.
Αν ήμουν ο τελευταίος σου σκλάβος,
θα καθόμουν στο μπουντρούμι
και θα έβλεπα μια ή δυο φορές το χρόνο
το χρυσό σχέδιο στα σανδάλια σου,
άν τυχαία δίπλα στις φυλακές περνούσες,
και θα γινόμουν
ο ευτυχέστερος της Αιγύπτου.
Το έβδομο ποίημα από τον κύκλο «Τα Αλεξανδρινά τραγούδια» του Μιχαήλ Κουζμίν ακούγεται σε μετάφραση στα ελληνικά της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.