Τη νύχτα 17ης Ιουλίου του 1918, σχεδόν 100 χρόνια πριν, στο υπόγειο της οικίας του πολιτικού μηχανικού Ν. Ιπάτιεφ στο Αιτερινμπουργκ, εκτελέστηκε η οικογένεια του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας, Νικόλαου Β΄ – η γυναίκα του, τσαρίνα Αλεξάνδρα, ο γιος τους Αλέξιος, οι τέσσερις κόρες, Όλγα, Τατιάνα, Αναστασία και Μαρία, και μαζί τους – οι γιατρός Μπότκιν, μάγειρας Χαριτόνοφ, λακές Τρουπ και υπηρέτρια Ντεμίδοβα, που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα αφεντικά τους.
Ασχέτως από τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθένα, η πράξη αυτή δεν μπορεί να μην θεωρηθεί θηριώδης, έσχατο έγκλημα, ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά του Νικόλαου και της Αλεξάνδρας και το προσωπικό. Ο θάνατος τους ήταν βίαιος – τα θανάσιμα τραυματισμένα παιδιά αποτελείωσαν με τις σφαίρες στο κεφάλι, και την υπηρέτρια, που γλίτωσε τη βροχή από σφαίρες, και την Αναστασία τις αποτελείωσαν με λόγχες. Υπάρχει τεράστια φιλολογία γύρω από τα γεγονότα της φρικαλέας νύχτας της 17ης Ιουλίου, ειδικά γύρω από τα ονόματα των εκτελεστών. Συνεχώς εμφανίζονται νέες μελέτες – σοβαρές και παραπλανητικές. Η αλήθεια είναι πάντως, ότι η δυναστεία των Ρομανόφ, ο τσάρος και η ρωσική μοναρχία σαν θεσμός γενικώς, είχε πολλούς εχθρούς. Εντός και εκτός των τειχών. Πέρα από τους μπολσεβίκους, πέρα από τους Ρώσους επαναστάτες. Αυτό φάνηκε και αργότερα, στον Εμφύλιο, από το πώς οι Γάλλοι και οι Άγγλοι αντιμετώπισαν τον ηττημένο Λευκό στρατό, τους Ρώσους, που εγκατέλειψαν τη Ρωσία για να βρουν καταφύγιο στη Δύση…