Στις 29 Ιουνίου του 1957, ενάμιση χρόνο μετά το 20ο Συνεδρίο του ΚΚΣΕ, που καταδίκασε την προσωπολατρία του Στάλιν, ο νέος Γενικός Γραμματέας Νικίτα Χρουστσόφ αποφάσισε να δράσει με τις παλιές μεθόδους, που μόλις καταδικάστηκαν, και να απαλλαγεί μια και καλή από τους παλιούς του συντρόφους και πρωτοκλασάτα στελέχη του Στάλιν, για να εδραιωθεί στην καρέκλα του αρχηγού κράτους. Οι τρεις «αποστάτες» -Μόλοτοφ, Καγκανόβιτς και Μαλενκόφ – όχι μόνο καταδίκασαν ανοιχτά την απόφαση του Χρουστσόφ να «δώσει» στεγνά τον Στάλιν στο 20ο Συνέδριο και να τρελάνει τον κόσμο, αλλά τάχτηκαν επίσης κατά της καταστροφικής οικονομικής πολιτικής, που ήθελε να επιβάλει ο Χρουστσόφ.
Εκτός αυτού, είχαν την σύμφωνη γνώμη του Πολιτικού Γραφείου, ότι ο Χρουστσόφ έπρεπε να παραιτηθεί… Δεν εκτίμησαν όμως καλά τον νέο Γενικό Γραμματέα, που εξασφάλισε την στήριξη του άρχιστράτηγου-νικητή του πολέμου και Υπουργού Αμύνης Γκεόργκι Ζούκοφ και, πηγαίνοντας για μαλλί, βγήκαν κουρεμένοι…Στις 29 Ιουνίου του 1957 αποφασίστηκε, ότι η δράση αυτών των πάλαι ποτέ συντρόφων ήταν «ασυμβίβαστη με τις λενινιστικές αρχές» και αποτάχθηκαν από την κυβέρνηση και από την Κεντρική Επιτροπή. Ο Χρουστσόφ «καθάρισε» το τοπίο, χωρίς να υποψιαστεί, ότι θα πεταχτεί σαν την τρίχα από το ζυμάρι με το ίδιο τρόπο επτά χρόνια αργότερα…
