Γιατί στα έργα του Τσέχωφ οι ήρωες μιλάνε για αυτά που θα γίνουν σε 100, 200 χρόνια; Γιατί δεν ζουν στο σήμερα; Για να το καταλάβει κανείς, πρέπει να κατανοεί το ρωσικό χαρακτήρα, τη ρωσική ψυχή. Ότι οι Ρώσοι ποτέ δε ζούσαν στο σήμερα, όπως οι Δυτικοί, αλλά… στο μέλλον, και πάντα ανησυχούσαν περισσότερο για την …παραβίαση των δικαιωμάτων του έγχρωμου πληθυσμού στις ΗΠΑ παρά για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων στην ίδια τους τη χώρα. Ο Ρώσος είναι ονειροπόλος, οραματιστής, ο ανταγωνιστής του είναι ο Κοπέρνικος και όχι ο σύζυγος της γειτόνισσας.
Τα θεατρικά έργα του Τσέχωφ διαβάζονται από το τέλος προς την αρχή. Το φινάλε δίνει την κατάλληλη ώθηση στον ηθοποιό να κατανοήσει τον ήρωά του. Η ηθοποιός, που παίζει την Μάσα στις Τρεις Αδελφές, «κυοφορεί» το θέμα από τις πρώτες ατάκες της πρώτης πράξης. Στη δεύτερη πράξη είναι «τεσσάρων μηνών έγκυος», στην τρίτη – έξι μηνών και στην τέταρτη – η «γέννα», η έκρηξη. Και η πιο τραγική σκηνή, όταν η Μάσα εξομολογείται στις αδερφές της τον έρωτά της για τον Βερσίνιν, γίνεται η πιο χαρούμενη. Αλλά για να κατανοήσει και κυρίως – να παίξει αυτή τη σκηνή, ο ηθοποιός πρέπει να ξεκινήσει από αυτή ακριβώς την έκρηξη, και να «ανέβει» ως την πρώτη πράξη, όπου η Μάσα σφυράει αδιάφορα έως μοχθηρά…
Ο Τσέχωφ πρόλαβε τον Σαρλό, στις βουβές ταινίες του οποίου το κωμικό στοιχείο είναι σφιχταγκαλιασμένο με το τραγικό, και όπου η πλαστική αντικαθιστά τις λέξεις.
Οι άνθρωποι έλκονται ή απωθούνται , κατανοώντας ή μη, αποδεχόμενοι ή μη την πλαστική έκφραση κάποιου άλλου.
Τα θεατρικά του Τσέχωφ είναι πρωτίστως η πλαστική έκφραση και μετά το κείμενο.
