Και οι 16 ήταν υπέροχοι…
Το ταξίδι στο σύμπαν του Διαλόγου με οδηγό τον ADOLF SHAPIRO έφτασε στο τέλος.
Σαίξπηρ, Μπρεχτ, Τσέχοφ… Προλάβαμε να αγγίξουμε τα ιερά τέρατα της παγκόσμιας δραματουργίας και να βάλουμε θεμέλια για τις επόμενες συναντήσεις.
Κάποιες ερωτήσεις τέθηκαν, κάποιες απαντήσεις βρέθηκαν, κάποιες μέλλει να βρεθούν.
Αλλά και οι 16 που παρακολούθησαν το σεμινάριο ήταν υπέροχοι.
Παναγιώτα, Μενέλαε, Όμηρε, Ναυσικά, Ινώ, Θεοδώρα, Θανάση, Μαρία, Φωτεινή, Βίκυ, Κύνθια, Αλέξανδρε, Αναστασία, Γιώτα, Έρρικα, σας ευχαριστούμε πολύ.
Και ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον οικοδεσπότη του Σεμιναρίου, αλλά και μαθητή του ADOLF SHAPIRO, Λεονάρδο.
Σας ευχαριστούμε όλους για τη θέρμη, την αγάπη, τον σεβασμό που έχετε δείξει στο AVANTGARDE, αλλά και στον μεγάλο Δάσκαλο του Θεάτρου, ADOLF SHAPIRO, τον οποίον αγαπήσατε και οποίος σας αγάπησε.
Και τώρα – οι τελευταίες του συμβουλές.
«Ο ηθοποιός πρέπει να συνειδητοποιεί ότι ό,τι τον περιβάλλει είναι ζωντανό. Τότε θα μπορέσει να μπει σε επαφή με τον χώρο. Κάτι που ξέρουν και καταφέρνουν καλά οι Ιάπωνες. Τότε θα αντιλαμβάνεται τα πάντα στη σκηνή ως ζωντανούς οργανισμούς».
«Ο Στανισλάφσκι ήταν πολύ πλούσιος άνθρωπος και αγόραζε για τις παραστάσεις του μόνο πραγματικά αντικείμενα. Δεν τα χρειάζονται οι θεατές – τα αληθινά αντικείμενα φαίνονται από τις θέσεις τους σαν ψεύτικα. Τα χρειάζονται οι ηθοποιοί: όταν ο ηθοποιός κρατά στα χέρια του ένα αληθινό αντικείμενο, συμπεριφέρεται διαφορετικά. Η ενέργεια αυτού του αντικειμένου περνά σ’ αυτόν και δεν μπορεί να παίζει φάλτσα».
«Γύρω μας και στη σκηνή υπάρχει ένας ζωντανός κόσμος. Μας δίνει ενέργεια, την οποία εμείς, με τη σειρά μας, στέλνουμε στους θεατές».
«Αυτό ακριβώς συμβαίνει στους ιερούς τόπους και… στα στάδια. Δοκιμάστε να σταθείτε στο κέντρο του γηπέδου όταν το στάδιο είναι άδειο, θα νιώθετε την ενέργειά του, θα ηχήσουν στ’ αυτιά σας οι κραυγές των οπαδών. Το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο όταν φεύγει και ο τελευταίος θεατής».
«Η πιο σημαντική λέξη στο θέατρο είναι «ξαφνικά». Όπως στα παραμύθια».
«Ο ηθοποιός όλη του τη ζωή περνάει τα «σύνορα». Το «σύνορο» από την καθημερινότητα στο θέατρο, από το κείμενο στην κίνηση, από τον ευατό του στον ήρωά του. «Εγώ» είμαι «αυτός» δε λειτουργεί, αλλιώς θα λιποθυμούσαμε.
Ο ηθοποιός υπάρχει σε δύο διαστάσεις, δύο κομμάτια που λειτουργούν σαν ένας οργανισμός.
Όπως οι Χίμαιρες, οι Κένταυροι, οι Γοργόνες… Δηλαδή, στη σκηνή ο ηθοποιός είναι Κένταυρος, μισός-ηθοποιός, μισός-ήρωάς του. Και ο ένας δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τον άλλον, είναι ένα. Ο ηθοποιός πρέπει να έχει συνείδηση Κενταύρου».
Αυτή είναι η βάση του Διαλόγου.
Και όλη η ζωή μας είναι η αναζήτηση του άλλου μας του μισού.
