Πολιτισμός υπό απαγόρευση
451 Φαρενάιτ του ADOLF SHAPIRO σε ένα από τα πιο σύγχρονα θέατρα της Μόσχας
To Θέατρο Et Cetera βρίσκεται στο κέντρο της Μόσχας, κολλητά στο Βουλεβάρτο Chistye Prudy, από όπου ξεκινάει να ξετυλίγεται η ιστορία στο Μαιτρ και Μαργαρίτα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ και όπου ένας από τους ήρωες του μυθιστορήματος συναντάει τον Διάβολο.
Είναι ακόμα σχετικά νέο: ιδρύθηκε το 1993 και του χρόνου κλείνει 30 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και αναμφισβήτητης επιτυχίας.
Ξεκίνησε το Θέατρο με το Θείο Βάνια, έργο του Τσέχωφ, που ποτέ δεν κατεβαίνει από τις αφίσες των ρωσικών θεάτρων, αλλά και όλου του κόσμου. Τύχη, που απολαμβάνουν μόνο πραγματικά διαχρονικά έργα.
Ιδρυτής και καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου είναι ο διάσημος Ρώσος ηθοποιός Αλεξάντρ Καλιάγκιν, και το σύνθημα του θεάτρου είναι : ”Στο Θέατρο τα πάντα είναι δυνατά, εκτός από τη βαρεμάρα”.
Στις 8-9 Δεκεμβρίου, φέτος, το ξεκίνημα της 30ης θεατρικής σεζόν σημάδεψε η παράσταση που υπογράφει εξ’ ολοκλήρου ο Adolf Shapiro : 451 Φαρενάιτ, διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος- αντιουτοπίας του Ρέι Μπράντμπερι, γραμμένου 70 ολόκληρα χρόνια πριν, το 1953 μέσα σε εννέα μέρες, σχεδόν σε συνθήκες παρανομίας. Επίσης διαχρονικό μυθιστόρημα, οι άσχημες προβλέψεις του οποίου – το διαχρονικό, δυστυχώς, συνδυάζεται συνήθως με το “άσχημο” – δικαιώνονται με το χειρότερο τρόπο.
Το 451 Φαρενάιτ είναι ίσως το πιο επίκαιρό, πιο οξυδερκές έργο που θα μπορούσε να προβληθεί σήμερα. Και παρότι ο Adolf Shapiro που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, και το σενάριο, για πρώτη φορά το είχε ανεβάσει το 2007 και από τότε δεν έχει αλλάξει ούτε μια φράση στο κείμενο, κάθε λέξη του ακούγεται σαν να γράφτηκε σήμερα.
Ο κόσμος του Μπράντμπερι, όπως και ο κόσμος στη σκηνή του Et Cetera, είναι ανάποδος: οι πυροσβέστες δεν σβήνουν τις πυρκαγιές, αλλά ανάβουν, καίγοντας και ακυρώνοντας ό, τι πιο πολύτιμο δημιούργησε ο ανθρώπινος νους: τον πολιτισμό. Η τροχαία τιμωρεί και βάζει πρόστιμα σε όσους κινούνται αργά, οι ξέφρενες ταχύτητες είναι υποχρεωτικές: όταν κινείσαι αργά, έχεις την ευκαιρία να σκεφτείς, να επεξεργαστείς την πληροφορία… Τα διαφημιστικά σταντ στους δρόμους γίνονται όλο και μεγαλύτερα και μακρύτερα: είναι το μόνο που επιτρέπεται να διαβάσεις. Οι τηλεοράσεις στα σπίτια – όλο και μεγαλύτερες και περισσότερες.
Η τηλεόραση είναι πλέον διαδραστική: ο καθένας μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής χωρίς να βγαίνει από το διαμέρισμά του. Και το πιο εκπληκτικό: ο Μπράντμπερι θα είχε εκπλαγεί, αν ζούσε και μπορούσε να δει πως η χώρα του είναι αυτή που πραγματοποίησε πρώτη (και ελπίζουμε, τελευταία) την χειρότερη φαντασίωσή του: στα ρομπότ να επιτρέπεται να σκοτώνουν άνθρωπο.
Ο διορατικός συγγραφέας συναντάει διορατικό σκηνοθέτη και εν μέρει – συν-συγγραφέα.
Ο Adolf Shapiro δεν μεταδίδει απλά στο κοινό τις ανησυχίες του: το τρομάζει, το αφυπνίζει, το ταρακουνάει, το εξοπλίζει με σκέψη.
Στις 9 Δεκεμβρίου σχεδόν όλη Μεγάλη Αίθουσα του Θεάτρου ήταν γεμάτη από νεαρά άτομα.
Και αυτό μας κάνει αισιόδοξους.
Αν όχι όλοι, κάποια από αυτά θα ακούσουν τον Μπράντμπερι και τον Shapiro.
Γιατί άλλωστε ήρθαν στο θέατρο και δεν έμειναν μπροστά στις τηλεοράσεις;
