Ένας Γλαρος… 125 ετών
Το 2023 το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας γιορτάζει τα 125 του χρόνια
Στην πάροδο Kamergersky, μια ανάσα από την Κόκκινη πλατεία, το Θέατρο Τέχνης υπάρχει εδώ και 120 χρόνια: το υπέροχο κτίριο, δώρο του φιλόμουσου ευεργέτη Σάββα Μορόζοφ, άνοιξε τις πόρτες του το 1902.
Δεν υπάρχει θεατρόφιλος (πόσο μάλλον υπηρέτης της θεατρικής τέχνης) που να μην ξέρει, ότι το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας γεννήθηκε στη συνάντηση των δύο ιδιοφυών ανδρών – Κονσταντίν Στανισλάφσκι και Βλαντίμιρ Νεμιρόβιτς-Ντάντσενκο. Σ’ αυτούς τους δύο το ευρωπαϊκό θέατρο χρωστάει τόσα πολλά, όπως και σε κείνους τους «αφανούς» σήμερα ήρωες, χωρίς την αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες και κυρίως τα χρήματά τους, οι ιδέες, ακόμα και μεγαλοφυείς, δε θα μπορούσαν ποτέ να υλοποιηθούν.
Η πάροδος Kamergersky, πάντα υπέροχα στολισμένη τα Χριστούγεννα, δε φιλοξενεί μόνο το Θέατρο Τέχνης. Κάπου στη μέση συναντάμε τον μεγάλο μουσουργό Σεργκέι Προκόφιεφ
και μικρό μουσείο του με την καταπληκτική μουσική σκηνή, στην πόρτα του οποίου, καθισμένος σε ένα παγκάκι, σας υποδέχεται ο ίδιος ο μουσικός, ο οποίος αφουγκράζεται τη μουσική του που παίζει το γραμμόφωνο.
Εδώ βρίσκεται και η περίφημη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Αμέσως μετά το κτίριό της συναντάς την ιστορική πόρτα του Θεάτρου με το έντονο ανάγλυφο της γλύπτριας Άννα Γκολούμπκινα σε στιλ μοντέρν: στο νέο θέατρο όλα έπρεπε να είναι νέα.
Φέτος είναι η 125η σεζόν του Θεάτρου Τέχνης που προσπαθεί (και τα καταφέρνει περίφημα!) να τηρήσει το ύφος και το ήθος του.
Η μπρούτζινη ταμπέλα του ταμείου είναι αυστηρά πιστή στο Γλάρο, που παραμένει το σήμα κατατεθέν του Θεάτρου
Από το ρεπερτόριο δε λείπουν ποτέ οι Ρώσοι κλασικοί: Ντοστογιέφσκι, Μπουλγκάκοφ, Ολέσα
και, εννοείται ο Γλάρος του Τσέχωφ.
Ακόμα και το εκπληκτικό, καλόγουστο καφέ που ονομάζεται Καφέ Τσέχωφ.
Αναβαίνοντας στον πρώτο όροφο συναντάμε το διπλό γλυπτό πορτραίτο του Στανισλάφσκι και του Νεμιρόβιτς-Ντάντσενκο.
Θα τους συναντάμε στο εξής σε κάθε σχεδόν βήμα στους διαδρόμους του Θεάτρου – ως πορτραίτα, φωτογραφίες, ως μπρούτζινες προτομές.
Ο Τσέχωφ, που το όνομά του δέθηκε αδιάσπαστα με το Θέατρο Τέχνης, δε θα μπορούσε να λείψει από τον Πάνθεο των ιδρυτών του.
Στο «εικονοστάσι» αυτού του παγκοσμίως αναγνωρισμένου Ναού της Τέχνης πάντα υπάρχουν ζωντανά λουλούδια: δεν είναι οι υπάλληλοι του Θεάτρου που φροντίζουν να είναι πάντα φρέσκα, αλλά πιστοί του θεατές.
Και, τέλος, πρέπει να σταθούμε στη φωτογραφία της Μαρία Κνέμπελ, αγαπημένης μαθήτριας του Κονσταντίν Στανισλάφκι, ηθοποιού, σκηνοθέτη και, κυρίως, παιδαγωγού, που ανέθρεψε τους δύο διάσημους στυλοβάτες του σύγχρονου ρωσικού θεάτρου – τους Αντόλφ Σαπίρο και Ανατόλι Βασίλιεφ.
Ώρα να σιωπήσουμε, γιατί σε λίγα λεπτά θα σηκωθεί η περίφημη ιστορική αυλαία του Θεάτρου Τέχνης με τον αθάνατο ΓΛΑΡΟ.
Και κάτι ακόμα. Κάτι που μας έκανε τεράστια εντύπωση και φάνηκε ως εικόνα από το μέλλον. Το Θέατρο πλησίασε ένα καινούργιο μπλε λεωφορείο με επιγραφή «Κοινωνικό ταξί». Οι πόρτες του «ταξί» άνοιξαν, αντί για σκάλα στο πεζοδρόμιο κατέβηκε μια ράμπα και ο οδηγός με τον βοηθό του κατέβασαν ένα αναπηρικό καρότσι, όπου καθόταν ένα νεαρό κορίτσι, που ήρθε στο Θέατρο να δει την παράσταση…
Ο Στανισλάφσκι ονειρευόταν ένα θέατρο για όλους.
Το όνειρό του, φαίνεται, εκπληρώθηκε…