ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η ηθοποιός Μαρία Δερεμπέ διαβάζει για το AVANTGARDE ένα από τα ποιήματα του «ελληνιστικού» κύκλου του Όσιπ Μάντελσταμ (1891-1938), για πολλούς καλύτερου Ρώσου ποιητή του Αργυρού Αιώνα της ρωσικής ποίησης, Απ’ τις παλάμες μου θέλω να πάρεις, γραμμένο 100 χρόνια πριν ακριβώς, το 1920. Το ποίημα μπήκε στη Συλλογή Tristia (1922), δηλαδή Άσματα θλιβερά, που παραπέμπει στον Οβίδιο: την ηχώ των στίχων του μεγάλου Ρωμαίου θα διακρίνουμε συχνά στους στίχους του Ρώσου ποιητή. Ο Μάντελσταμ μπήκε από την αρχή στη ρωσική και παγκόσμια ποίηση ως μεγάλος ολοκληρωμένος ποιητής. Η πρώτη του Συλλογή Πέτρα (1916) ήταν πράγματι σαν μια πέτρα ριγμένη στη λίμνη, που τάραξε, αναστάτωσε τα νερά της λογοτεχνίας: ιδιαίτερη, αυστηρά δομημένη, διαυγής, διαπεραστική ποίηση. Και ένα από τα πρώτα του ποιήματα, γραμμένο το 1908, στα 17 του, με το οποίο ο Μάντελσταμ ανοίγει την Πέτρα, μαρτυρούσε, ότι στο ποιητικό στερέωμα εμφανίστηκε ένα νέο φωτεινότατο αστέρι:
Ο ήχος κούφιος και βαρύς
Καρπού απ’ το κλαρί πεσμένου,
Μες στο τραγούδι εμπνευσμένο
Βαθιάς του δάσους σιωπής…
Το ποίημα «Απ’ τις παλάμες μου θέλω να πάρεις » του Όσιπ Μάντελσταμ ακούγεται στα ελληνικά σε μετάφραση της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.