ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης διαβάζει μονόλογο του Σαλιέρι με το οποίο ξεκινάει το μονόπρακτο του εθνικού ποιητή της Ρωσίας Αλεξάντρ Πούσκιν (1799-1837) Μότσαρτ και Σαλιέρι, δεύτερο του κύκλου των Μικρών Τραγωδιών, που γράφτηκαν 190 χρόνια πριν, το 1830. Ο κύκλος αποτελείται από τέσσερεις τραγωδίες και στο επίκεντρο της καθεμιάς είναι ένα θανάσιμο αμάρτημα: αλαζονεία, ζηλοφθονία, απληστία, λαγνεία. Τέτοιος ήταν και ο αρχικός τίτλος της συγκεκριμένης τραγωδίας – Αλαζονεία. Ο Πούσκιν θέτει ερώτημα, εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα και πάντα: συμβαδίζει η προδοσία, το έγκλημα με το ταλέντο;
Δηλητηριάζοντας τον Μότσαρτ, ο Σαλιέρι αναφωνεί:
«Λες νά’ χει δίκιο;
Και δεν είμαι μεγαλοφυΐα; Η μεγαλοφυΐα και το έγκλημα
Δυο πράγματα ασύμβατα… Λάθος!
Και ο Μπουοναρόττι;
Ή είναι μόνο ένας μύθος,
του όχλου άμυαλου, και ο δημιουργός
του Βατικανού δεν ήταν δολοφόνος;»
Το μονόλογο του Σαλιέρι από το μονόπρακτο «Μότσαρτ και Σαλιέρι» του Αλεξάντρ Πούσκιν ακούγεται στα ελληνικά σε μετάφραση της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.