ΕΚΤΑΚΤΟ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η Σπύρος Καλλιβωκας διαβάζει ένα ποίημα του τελευταίου ποιητή του Αργυρού Αιώνα της Ρωσικής ποίησης Μιχαήλ Ζενκέβιτς (1891-1973) Στο σούρουπο,γραμμένο το 1926. Στη Σοβιετική Ένωση, όπου ο γεννημένος στη Ρωσική Αυτοκρατορία ποιητής έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, το σύνολο του πλούσιου έργου του δεν ήταν ευρέως γνωστό, ήταν όμως ένας από τους ιδρυτές της Συντεχνίας των Ποιητών (1911), ίσος ανάμεσα σε ίσους συναδέλφους-τιτάνες, όπως ο Όσιπ Μάντελσταμ, η Άννα Αχμάτοβα, ο Νικολάι Γκουμιλιόφ και άλλοι…
Πριν τελειώσει η κουβέντα, που ξεκίνησε,
σβήνοντας το τσιγάρο, πριν καεί,
αφήνοντας το φλιτζάνι πριν κρυώσει το τσάι,
και το πιατάκι με το γλυκό, όπου μπανιαρίζονται οι σφήκες,
χωρίς να αποχαιρετήσεις κανένα, απαρατήρητος,
θα σηκωθείς και θα φύγεις από τη βεράντα,
με τα πρώτα πεσμένα φύλλα να τρίζουν κάτω απ’ τα πόδια,
με τις πεταλούδες να στροβιλίζουν πάνω από το παρτέρι,
θα κινήσεις για το λιβάδι, φωτισμένο με μοβ καταιγίδα,
που αφηνιασμένα καλεί με τις κραυγές των γρύλων,
ανακατεμένες με σφυρίγματα ορτυκιών,
ήρεμων σαν το ξύλινο σφυράκι του νυχτοφύλακα,
εκεί, όπου μια στενή χρυσή γραμμή
χαράζει την ένωση της γης και τ’ ουρανού.
Και θα χαθείς στο σούρουπο, δίχως ν’ ακούσεις
κάποιον παρεμπιπτόντως, χωρίς λύπη
να πετάξει: «Δεν είναι πια εδώ…»
Το ποίημα «Στο σούρουπο» του Μιχαήλ Ζενκέβιτς ακούγεται σε μετάφραση στα ελληνικά της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.