Όχι μόνο να γνωρίζουμε, αλλά και να αισθανόμαστε
Μέρος Πρώτο, Μέρα πρώτη
Στο Συμπόσιο «Επιστήμη και Τέχνη: γέφυρες που ενώνουν ή χωριζουν» στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου-Δραπετσώνας (15-16 Μαρτίου) η παρουσία του Σεργκέι Καζαρνόφσκι, Διευθυντή του Καλλιτεχνικού Σχολείου Μόσχας, ήταν καταλυτική. Και όχι μόνο επειδή μιλούσε η πείρα των 38 ετών, ζυμωμένη με τις αρχές της σοβιετικής παιδείας και την ιδιαίτερη σχέση της με τις Τέχνες και τα Γράμματα, αλλά επείδη το Σχολείο αυτό διαμόρφωσε δικό του σύστημα εκαπαίδευσης, δικό του τρόπο επικοινωνίας με τα παιδιά και δικό του απαραβίαστο από τους μαθητές, τους δασκάλους και καθηγητές κώδικα τιμής, δημιουργώντας ένα χώρο, όπου αδιανότητα είναι το μπούλιγκ και ο ρατσισμός κάθε είδους,
όπου το ταλέντο δεν λογίζεται χωρίς την ηθική, και γενικώς είναι έννοια πολύ σχετική,
όπου καλλιεργούν ανθρώπους και όχι φορείς,
όπου διδάσκει καθηγητής σε αναπηρικό καροτσάκι,
όπου ανάμεσα στους μαθητές συναντάς παιδιά με σύνδρομο Ντάουν,
όπου εκτιμούνται πρώτα τα συναισθήματα και μετά οι γνώσεις, και οι γνώσεις χωρίς τα συναισθήματα θεωρούνται στείρα και συχνά επικίνδυνα…
