ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η ηθοποιός Αλεξάνδρα Αϊδίνη διαβάζει αποσπάσματα από τα σημειωματάρια της μεγάλης ρωσίδας ποιήτριας Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941), που χρονολογούνται 1916-1917. Η ποιήτρια έχει διανύσει ακριβώς τα μισά της ζωής της, κάτι που δεν το γνωρίζει ακόμα: είναι 24 χρονών, η προσωπική και η δημιουργική της ζωή βρίσκεται στο ζενίθ. Η ίδια πιστεύει, ότι μια Κάρμεν (και κάπως έτσι βλέπει τον εαυτό της) δεν μπορεί να αυτοκτονήσει, ότι μια γυναίκα αυτόχειρας προκαλεί μονάχα οίκτο. Είναι διαρκώς ερωτικά αναστατωμένη, και αιώνια μοναχική, μην αντέχοντας τον εαυτό της: «Η ψυχή μου είναι φρικτή ζηλιάρα: δεν θα με άντεχε, αν ήμουν ωραία. Είναι ανόητο να μιλά κανείς για την εξωτερική εμφάνιση, αναφερόμενος σε μένα: είναι προφανές, ότι δεν έχει καμιά σημασία!.. Είμαι κάτι το αόρατο! Να τιμάτε το περίβλημα, ευλογημένο με την ανάσα του Θεού. Αλλιώς: πηγαίνετε να αγαπάτε άλλα κορμιά!» Υπερβολική περηφάνια και υπερβολική αβεβαιότητα. Μια ζωή στην κόψη του ξυραφιού. Μετά από έναν τέτοιο αγώνα με τον εαυτό του, πώς μπορούμε να αποδίδουμε την αυτοκτονία της μόνο σε πολιτικά αίτια;
«Αν μου λέγατε τώρα: «Φεύγω για πολύ καιρό, για πάντα» ή «Μου φαίνεται, ότι δεν σας αγαπώ πια», δε θα ένοιωθα μάλλον τίποτα καινούργιο. Κάθε φορά, που φεύγετε, κάθε ώρα που λείπετε – πιστεύω, ότι λείπετε για πάντα και δεν μ’ αγαπάτε πλέον»…
Αποσπάσματα από τα σημειωματάρια της Μαρίνα Τσβετάγιεβα ακούγονται σε μετάφραση στα ελληνικά της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.