Στις 10 Αυγούστου του 1895 γεννήθηκε ο μεγάλος Ρώσος σατυρικός συγγραφέας, Μιχαήλ Ζόσενκο, που τις δεκαετίες ΄20-΄30 ήταν ο δημοφιλέστερος σοβιετικός λογοτέχνης. Η χώρα πέθαινε από τα γέλια, διαβάζοντας τα διηγήματά του για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της, τις ιστορίες καθημερινής τρέλας και παραλογισμού. Δεν γέλαγε μόνο ο ίδιος ο Ζόσενκο, ένας εξαιρετικά νευρικός, θλιμμένος άνθρωπος με πολλές εμμονές και φοβίες. Ήταν παρασημοφορημένος στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πολεμούσε στον Εμφύλιο πόλεμο, τον εξάντλησε όμως και τον νίκησε η καθημερινότητα, η μετριότητα και ο παραλογισμός. Το 1946 μετά από τις περίφημες οδηγίες της Οργανωτικής Επιτροπής του Κόμματος σχετικά με τα περιοδικά «Ζβεζντά» και «Λένινγκραντ», ο Μιχαήλ Ζόσενκο μαζί με την Άννα Αχμάτοβα και μερικούς άλλους λογοτέχνες, καταδικάστηκαν σε απόλυτη σιωπή και ανεργία. Μόλις το 1958 για τον Ζόσενκο «μισάνοιξαν» οι εκδοτικές ευκαιρίες και οι πύλες της Ένωσης Συγγραφέων, από την οποία εκδιώχθηκε μαζί με την Άννα Αχμάτοβα, αλλά ήταν ήδη αργά: πέθανε στο Λένινγκραντ στις 22 Ιουλίου του 1958 και ενταφιάστηκε στο δημοτικό νεκροταφείο της πόλης, μια και απαγορεύτηκε να ταφεί στο νεκροταφείο των συγγραφέων.
