ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ – ΜΙΑ ΖΩΗ
Σήμερα η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου διαβάζει ένα ασυνήθιστο ποίημα της Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941), γραμμένο σε ελεύθερο στίχο στις 10 Δεκεμβρίου του 1916, εν μέσω του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Η ποιήτρια, ασχέτως αν επικρατούσε η ειρήνη ή αν μαινόταν ο πόλεμος, ζούσε στην κόψη του ξυραφιού, με όλα τα αισθήματα απογυμωμένα και θανατηφόρα (πρωτίστως – για την ίδια), σαν τα γυμνά καλώδια. «Πρέπει να αγαπάμε για να χτυπάει η καρδιά – κι ας σπάει και ας θριμματίζεται! Εγώ θριμματιζόμουν πάντοτε, και όλοι οι στίχοι μου είναι εκείνα τα ασημένια θραύσματα της καρδιάς μου…», έγραφε η Τσβετάγιεβα. Αυτό το ποίημα είναι εκείνα τα «ασημένια θραύσματα»…
Το ποίημα «Θα ήθελα να ζήσω…» της Μαρίνα Τσετάγιεβα ακούγεται σε μετάφραση στα ελληνικά της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια.